بادرنجبویه

بادرنجبویه

سایر اسامی: بادرنج، وارنگ بو

نام علمی: Melissa officinalis L.

نام انگلیسی: Balm

بادرنجبویه گیاهی چند ساله و علفی است که ارتفاع آن ۳۰ تا ۱۰۰ سانتی متر بوده و گاها به حالت خوابیده روی زمین و با شاخه های زیاد، دارای برگهای با سطح ناصاف و پهن متقابل و تخم مرغی به رنگ سبز تیره می باشد. ساقه گیاه چهارگوش و گاهی کرکدار است. گل های گیاه در خرداد تا اواسط مرداد ظاهر شده و در فواصل مختلف در کنار برگ ها قرار می گیرند. برداشت محصول از سال دوم شروع می شود.

منشا اصلی این گیاه نواحی دریای مدیترانه، جنوب و مرکز اروپا، آسیای صغیر و ایران (تهران، آذربایجان، کردستان، گیلان، مازندران، گرگان و خراسان) می باشد.

ترکیبات شیمیایی: 

اسانس (سیترال، ژرانیول، لینالول، اسید رزمارینیک) تانن، مواد تلخ، فلاونوئید

اندام دارویی: برگ

خواص دارویی: 

آرام بخش، ضد افسردگی، محرک گوارش، دافع گازهای روده، معرق، ضد اسپاسم، شل کننده عروق محیطی، ضد باکتری، تقویت کبد، ضد تشنج، محرک جسمی و فکری، خواب آور، ضد تهوع، جهت دردهای عصبی، تپش های قلب ناشی از اضطراب، بیخوابی و میگرن های مرتبط با تنش مناسب است.

مواد موثره بادرنجبویه به همراه مواد موثره سنبل الطیب اثر درمانی یکدیگر را تشدید می کند.

روش مصرف:

دم کرده: ۵ الی ۲۵ گرم گیاه در یک لیتر آب جوش ، ده دقیقه دم شود.

تنتور: ۵ تا ۱۰ قطره از تنتور در یک لیوان آب سرد مخلوط و ۳ بار در روز مصرف شود.

کمپرس: پارچه خیس شده در دم کرده را می توان بر روی تورم های دردناک مانند نقرس قرار داد.

روغن: به عنوان روغن ماساژ در افسردگی، تنش عصبی، آسم و برونشیت مصرف شود.

عوارض جانبی: 

مصرف زیاد از حد بادرنجبویه باعث مسمومیت شده و فشار خون را کاهش داده و عوارض شدیدی ایجاد می کند. منع مصرف در بارداری، شیردهی و کودکان، منع مصرف برای افراد مبتلا به اختلالات هورمون تیروئید، آب سیاه چشم، افرد حساس به آسپیرین.