بارهنگ

بارهنگ

سایر اسامی:  بارهنگ کبیر، لسان الحمل و بارتنگ

نام علمی:  Plantago major

نام انگلیسی: Broadleaf plantain

گیاهی یک یا چند ساله به ارتفاع ۱۰ تا ۴۵ سانتی متر، بدون ساقه و دارای برگ ها و دمبرگ های درازی می باشد. برگ ها کامل یا حاشیه آن ها کمی مواج و کرکدار یا بدون کرک می باشد. گل های بارهنگ، خوشه ای و سفید و یا به صورت گل آذین استوانه ای مایل به زرد بوده و در انتهای یک پایه گل دهنده و به شکل گرز بلند یا گل استوانه ای ظاهر می شود. این گل آذین در هنگام رسیدن دارای بذرهای فراوان و ریز قهوه ای تیره متمایل به سیاه است و چنانچه در آب قرار گیرد ایجاد لعاب می کند. گیاه بارهنگ معمولاً به صورت علف هرز در مکان های مرطوب مانند حاشیه جوی های آب، مزارع، باغ ها و باغچه ها و فضای سبز شهری و خانگی می روید و به راحتی در دسترس انسان قرار دارد.

ترکیبات شیمیایی: 

گلیکوزید اوکوبین، ماده پلانتاژین، آدنین، کولین، موسیلاژ، مواد گلوتینی، کلسیم، آهن، پتاسیم، روی و ویتامین های A و C.

اندام دارویی: تمام قسمت های گیاه

خواص دارویی:

ضد باکتری لذا بر روی زخم ها، ورم های چرکین و نقاط ملتهب استفاده می شود. تب بر، معرق، مدر، ضد اسهال خونی و ضدرماتیسم، رفع اختلالات کلیه، رفع سرماخوردگی، نرم کننده سینه، رفع خونریزی معده ودندان درد، آنتی هیستامین، کاهنده فشار خون.

روش مصرف:

دم کرده: بر روی ۲ تا ۴ گرم برگ خرد یا پودر شده، یک لیوان آب سرد ریخته و تا حد جوشیدن، حرارت دهید و بعد از آن حرارت را خاموش کنید. سپس ۱۰ دقیقه صبر کرده و محصول را صاف و میل کنید.

منابع مختلف، مصرف روزانه بین ۵ تا ۱۵ گرم دانه‏ را توصیه کرده‏‏ اند. دانه‏ ها را داخل نصف استکان آب ریخته، مخلوط کرده و میل نمایید.

عوارض جانبی: 

گیاه بارهنگ ممکن است در بعضی افراد باعث آلرژی شود. زیاده روی در مصرف بارهنگ می تواند باعث کاهش فشار خون و اسهال شود.