زنجبیل
زنجبیل
نام علمی: Zingiber officinale
نام انگلیسی: Ginger root
زنجبیل گیاهی پایا و علفی با ساقه زیر زمینی ضخیم، غده ای شکل و ناهموار، برگ های متناوب نیزه ای یا بیضوی دراز و نوک تیز. این گیاه دارای ریزوم های خزنده و ساقه ای یکساله به طول ۳۰ تا ۱۰۰ سانتی متر می باشد. زنجبیل دارویی یا ادویه ای همان ریزوم یا غده زیر زمینی گیاه است. ریزوم ها در فصل پاییز از زمین برداشت می شوند.
این گیاه در ایران وجود ندارد و عمدتاً در هندوستان، سیلان، چین و آفریقای شمالی مشاهده می شود.
ترکیبات شیمیایی: اسانس، رزین، نشاسته، پروتئین و چربی
اندام دارویی: غدد زیر زمینی
خواص دارویی:
مورد تأیید سازمان بهداشت جهانی به علت خاصیت ضد تهوع، محرک گردش خون، رفع سوء هاضمه، خلط آور، معرق، اشتهاآور، ضد عفونی کننده، ضد انعقاد خون، ضد نفخ، جلوگیری از رشد غده های سرطانی، تقویت هوش، مقوی اسپرم و نیروی جنسی، کاهنده چربی، کلسترول و فشار خون.
روش مصرف:
نباید روزانه بیشتر از دو تا چهار گرم زنجبیل مصرف کرد.
دم کرده: یک قاشق چای خوری پودر خشک زنجبیل و یا دو قاشق چای خوری زنجبیل رنده شده تازه در نیم لیتر آب
تنتور: در هر روز ۰/۲۵ تا نیم میلی لیتر و حداکثر روزانه ۳ بار
روغن: استفاده موضعی جهت رماتیسم و کمر درد (در بعضی افراد موجب حساسیت پوستی می شود)
عوارض جانبی:
مقادیر زیاد زنجبیل ممکن است با داروهای مصرفی بیماران قلبی دیابتی و نیز داروهای ضد انعقادی تداخل ایجاد کند. همچنین در دوره هایی از حاملگی و شیردهی بهتر است از مصرف بیش از اندازه پرهیز کرد. مصرف زنجبیل برای افراد با کبد ضعیف باعث بروز بیماری های مزمن کبد می شود.
